راست اش من آدم بد بینی نیستم ولی این موضوعات فلش به سمت مجاهدین را نشان میدهد و اینکه بزودی سیل حرکت خانواده ها برای دیدار فرزندانشان را پس از بازگشایی سفارت آلبانی در تهران بسوی تیرانا میتوان شاهد بود
البته مسئولین آلبانیایی ،این کشور کوچک حوزه بالکان که بیشتر حیاط خلوت آمریکا و اسراییل در این منطقه از جهان شناخته میشود و دقیقا به همین دلیل هم تنها کشوری در جهان بود که بهانه حمایت از سالخوردگان مضطرب ولی به نیابت از آمریکا آنان را در خاک کشورش – صد البته – به فرموده از ما بهتران پذیرفت
اما اکنون که به تهران دعوت شده است خودش خیلی خوشحال به نظر میرسد که خواستار بازگشایی سفارت اش در تهران شده است.
به نظر میرسد مریم رجوی و هم دستان اش قرار نیست آب خوشی از گلویشان پایین برود و حال که به بدبختی و تضرع خاک عراق را هم ترک کرده اند ولی مصیبت های قابل پیش بینی آنان را رها نکرده و همچنان بدنبال این جریان تروریستی روان است
مریم رجوی فکر میکرد آسوده خاطر در کشور فرانسه لغز مبارزه و تهاجم سر میدهد و بدنه درمانده و ناامید از هر کجا را تا زمانی که پایان عمر تک تک آنان فرا برسد در آلبانی قایم شان میکند تا مشکلات و معضلات استراتژی شکست خورده کمتر گریبان آنان را بخصوص در نبود مسعود رجوی مرحوم ، بفشارد
به هر صورت سال ۲۰۱۷ با شروع نا مبارکی از دید مجاهدین آغاز شده است ولی از سوی مردم ایران که فرزندان اش در پنجه های خونین این جریان ضد ولی به گروگان نگاه داشته شده اند ، طلیعه روزگاری بهتر برای این گروگانها از هم اکنون آغاز شده . مجاهدین نمیتوانند سر در برف بهای این همه خیانت های خود را نپرداخته و از سوی عدالت تحت تعقیب قانونی و حقوقی قرار نگیرند .
عدالت در کمینگاه مجاهدین به انتظار نشسته است و جهانی را نمیتوان فریفت ، باشد تا روزی که مسئولین درجه اول بویژه مریم رجوی به زبان آمده و از سختی ها و مکافات خود در برابر دیدگان مردم ایران سخن گویند.